CURRICULUMA: ARAUDITIK PRAKTIKA HEZKIDETZAILERA

Curriculumak, berdin dio zein den bere zehaztapen maila, berdintasun marko bat eta hezkuntza sistema guztirako kalitatea bermatzen dituen bitartekoa izan beharko lukeela suposatzen da. Gobernuak argitaratzen duen agindu orokorretik hasita gelako unitate didaktikora edo egokitzapen esanguratsura heldu arte. 

Araudi guztiekin gertatzen den bezala, klabea idatzitako dekretuetan edo programazioetan baino, irakasle bezala aurrera eramateko erakusten dugun konpromisoan dagoela pentsatzen dut. Parekidetasuna eta androzentrismoaren gainditzea eguneroko erronka bezala hartzen dituen irakasleak lan egingo du bere testuinguruan, dituen baliabideak erabiliz, berdintasun marko hori errealitatea bihur dadin eta hausnarketak bultzatuko ditu bere hezkuntza komunitatean. 

Curriculumak helburu, eduki, gaitasun, ebaluazio adierazle eta irizpide pedagogikoak ditu bere baitan. Helburuz, ikastetxeetatik belaunaldi berriei transmititu behar zaizkien jakintzak eta trebakuntzak markatzeko diseinatzen da.

 Sarri, curriculumaz mintzatzen garenean planteamendu hau guztia sinplifikatzen da eta araudi gisa bakarrik ulertzen dugu, irakasle bezala gure pribilegioa dela ikaskuntza prozesuarekin duen lotura zuzena garatzea ahaztuta, guk aukeratzen dugulako egunero noraino iristen den, antolatutako jardueren bidez eta erabilitako hizkuntzaren bitartez, curriculumak izan  dezakeen izaera emankor, berritzaile eta iraultzailea.

Irakurgai motza eta oso interesantea, gai honen inguruan  LA INNOVACIÓN EDUCATIVA CON PERSPECTIVA DE GÉNERO

Merezi duela Angel Perez Gomez irakasleak emandako hitzaldia entzutea uste dut, horregatik uzten dizuet hemen bideoa

 

.

Ikasgaiko jarduerei dagokienez,
1.- Hau da niretzat ideia garrantzitsuenak jasotzen duen kontzeptu mapa:

 2.- Zergatik da hain zaila sistematikoki curriculuma eta baliabide didaktikoak hezkidetzaturik egotea?

Niretzat batez ere curriculuma elikatzen duten lau iturri horiek elkarri laguntzen diotelako androzentrismoak garatutako gizarte eredua finkatzen eta sendotzen.

Ez da “indar” bati aurre egin behar zaiola eta alde bateko eskemak gainditzen saiatu beharko ginatekela. Hori baino askoz gehiago da: maskulino eta femeninoaren estereotipoek homogeneizatzen duten gizonezko eta emakumezko taldeak, bakoitza bere rolarekin, horren inguruan eraikitako hierarkizazioa, publiko eta pribatuen artean gauzatutako banaketa interesatua, hau guztia indartzeko psikologiatik legitimatu egin diren hainbat eta hainbat teoria androzentrista, sistema patriarkalen jarraibideen menpe historian zehar garatu diren hezkuntza sistemak, botereak egin duen etengabeko lana jakintza multzoa bere kontrolpean mantentzeko, eta, noski, ez dakit honen bilkura bezala edo honen guztiaren nukleo gisa, baina hor dago gizonezkoek zein ondo hartu duten beraien burua edozein jakintzaren ardatz modura, Evelyn Fox Kellerek dion bezala, etengabeko mitifikazioa zientziaren eta teknologiaren edukien eta praktiken inguruan eta, baita ere, horiek lantzeko erabiltzen den hizkuntza.

Nola hautsi hain ondo lotutako korapilo hau? Banaka joan behar dugula iturburu bakoitza gainditzen uste dut eta, aldi berean, lauak batera, eguneroko lanean hezkuntza sisteman eraginez.

3.- Iazko ikastarokideen posten artean, Curriculuma eta baliabide didaktikoen inguruan hausnartzen aukeratu dut, osatuena iruditu zaidalako, errepaso orokor bat ematen diolako gaiari eta ikuspuntu hezkidetzaile sakona agertuz. Maialen Arregik idatzitakoa.

4.- Zeintzuk eremu hezitzaileetan lorpenak eta oraindik ditugun erronkak?

Lorpenak, batez ere araudi mailan daudela uste dut. Formakuntza jasotzeko aukerak ere anitzak dira gaur egun, nahiz ete pertsona gutxi animatu bertan parte hartzen. Badaude baliabide didaktiko alternatiboak NAHIKO! programatik zabaltzen dituenak Emakundek, edo BELDUR BARIK programak sustatzen dituenak, batez ere nerabeei luzatutako eskaintza.

Zer dugu oraindik lortzeko? Pentsatzen dut ez dela egin hausnarketa sakonik ikastetxeetan, ze baliabide mota erabiltzen dugun, zein den daramaten curriculum ezkutua edo zergatik ez den jasotzen bertan emakumeen ekarpenak, adibidez. Eta komeni dela lehen bai lehen aztertzea baliabide guztiak betaurreko hezkidetzaileak jantzita: testu liburuak, ipuinak, ikus-entzunezkoak, Interneteko programazioak, jaialdiak, orokorrean programazio guztiak, guk sortutakoak zein argitaletxetatik iristen zaizkigunak.

Eta, ondoren, erabakiak hartu: hezkidetzaileak baldin badira, bikain, aurrera. Ez badira, agerian utzi dituzten gabeziak, ezkutatzen duten informazioa (emakumeen ekarpenak arlo guztietan, batez ere), manipulazio eta gezurrak eta abar.  Eta aldatzeari ekin, moldatu, baztertu, berriak sortu.

Girotzeko balio dezakeen irakurgaia uste dizuet jarrian: APORTES FEMINISTAS A LA EDUCACIÓN 

Eta, bukatzeko, hizkuntza hezkidetzailearen ikuspuntutik hutsune ugari izan arren, Tonucciren hitzaldi bat, beske eskola bat posible dela sinisten hasteko, hezkidetzailea, esatebaterako.