Internetak gaur egungo gizartean oihartzun handia duela ezin uka genezake, bere "sareetan erortzea" oso ohikoa delarik. Batez ere, sare sozialak izan ohi dira pertsonak morroi bilakatzen dituztenak, denbora luzez beren zerbitzuak erabili gabe egon ezin direnak.
Sare sozialekin pentsatzen hastean, askori “tweet”, “instagramer”, “blogger”, “trending topic” eta antzerako hitzak etortzen zaizkigu burura; hau da, hitz “fashion”ekin pentsatzen hasten gara. Izen berak dioen bezala, sare sozialak SOZIALizatzeko tresna gisa ikusten ditugu, gizartean integratzeko oso erabilgarria suertatzen direlarik: beste pertsona batzuekin harremanetan egoteko, egiten ari garena munduari azaltzeko, informazioa elkartrukatzeko…
Hala ere, askotan, hauen alderdi hezitzailearekin
ahaztu egiten gara. Bertan aurki daitezkeen informazio eta jakituria anitzei esker,
ikaskuntza iturri ezin hobeak dira (beti ere, informazio hori sailkatzen eta
era egoki batean erabiltzen jakinez gero). Gainera, geure gizartean nahiz munduko
beste puntan gertatzen denaz jabetu gaitezke hauei esker eta egunerokotasuneko
gaietan milaka pertsonen iritzi ezberdinak aurki ditzakegu; baita, hauen
inguruan eztabaidatu ere.
Gutariko askok hezkuntzaren inguruko
ikasketak eginak ditugun aldetik, garrantzia handikoa iruditzen zait teknologiaren
mundu hau menperatzeko saiakerak egitea; modu egokian erabiltzen jakinez gero,
probetxu handia ateratzea oso erraza baita. Irakaskuntza prozesuan aurrera
egiteko beharrezko baliabide sarri aurki daitezke webgune ezberdinetan eta
edozein zalantza argitzeko nahikoa informazio egon ohi da.
Bestalde, ziberaktibismo
hezkidetzaileari dagokionez, sareetan jarrera hezkidetzailea izatea ezinbestekoa
iruditzen zaidala esango nuke. Gaur egunean Internetak duen indarra kontutan izanik
eta sarean zehar kultura, adin, pentsamendu… ezberdinetako jendearekin topo
egin dezakegula ikusirik, ideia hau agerian ustea ondo legoke. Ea horrela,
hezkidetzaren inguruko pentsamendua gutxika zabaltzea lortzen den.
Amaitzeko, gai honen inguruan
bizitako esperientzia bat kontatzea gustatuko litzaidake. Udara honetan Perun
izan naiz boluntario gisa, Eusko Jaurlaritzako “Euskadiko Gazteak Lankidetzan”
programari esker. Irakasle lanetan jardun dut hainbat komunitate txiroetako eskoletan
eta egia esan, bertako bizi baldintzekin hunkituta gelditu naiz.
Haurrak eskolara esku, hanka, eta
ile zikinekin agertzen dira gehienetan, higiene ohiturak alde batera utzita
dituztela nabaria izanik. Egunero etxetik eskolaraino oinez joan beharra dute,
kasu batzuetan ibilaldi hori bi ordutik gorakoa delarik. Arropa zaharrak, hotz
beltzak… benetako txirotasuna neure muturren aurrean ikusteko aukera izan nuen
lehen aldiz.
Ikastetxeetara sartzean, ordea, a
ze sorpresa! Eskola guztietan ikasleentzat ordenagailuak zeuden, panpoxo
panpoxoak. Haurrak hauekin interakzioan ikustea benetan egoera bitxia egiten
zitzaidan: bi mundu ezberdinen fusioa.
Bertako irakasleak orain dela
gutxi hasi dira Internetaren abantailez baliatzen, baina hauek aitortu
zidatenez, hezkuntzaren barruan mundu berri bat aurkitu dute. Orain askoz
errazago egiten omen zaie ikastorduak prestatzea eta ordu hauetan lantzen
dituzten eduki asko sarean zehar aurkitutako informazioarekin sortzen dituzte. Oraindik
ere lan asko dute egiteko mundu honen barnean, baina sekulako motibazioa dutela
ukaezina da.
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina