FEMINISMOA ASKATASUNA DA

Historiak emakumeek lortutako gizarte-aurrerapenak bere kabuz doan aurrerapen baten ondorio gisa aurkezteko joera du, emakumeek, nolanahi ere, eraginik izan ez duten prozesu baten emaitza gisa. Historiaren berreraikuntzak, ordea, erakusten du emakumeek konkista sozialak baino ez dituztela lortu, emakumeak izan direnean eta izan direnean konkista horien protagonista eta protagonista. Emakume askoren borrokak izan dira, gaur egun, iragan hurbilean ukatu zitzaizkigun eskubideez gozatzeko aukera ematen digutenak. Bizi garen gizarteak aldatzen ez diren bitartean, emakumeen aldarrikapen eta arrakastak izango dira kasu batzuetan berdintasun formalean -legezkoa- eta benetako berdintasunean -aukera- eta tratuan aurrera egiten jarraituko dutenak.

Feminismoa 'emakumearen eta gizonaren eskubide berdintasunaren printzipioa' eta berdintasun hori 'gauzatzeko borrokan dabilen mugimendua' da. 

Nuriak aurreko edizioan dioen bezala, emakumeak gizonezkoak bezain libreak dira. 

Emma Goldmanen hitzei buruz ari naizenez:

Prozesua hain da geldiezina, ezen iritzi publikoaren gehiengoak onartu baitu gizartearen aldaketaren egungo motor nagusietako bat dela. Berdintasun formala lortzeko lortutako aldaketak eta benetako berdintasunean aurrera egiteko ekintza positiboak tresna baliagarriak izan dira emakumearen berdintasunerako.

Hau da bidea Gizakiaren Eskubideen Adierazpen Unibertsala ongi interpreta dezagun, esanez hasten dena: "Gizaki guztiak aske eta berdinak jaiotzen dira duintasun eta eskubideetan". Hori da hiritar bihurtzeko bidea, hau da, pertsona aske berdinak, buruaskiak, eta haien komunitateak beren gaitasun eta ahalmen guztiak erabiltzeko eskubidea aitortzen die. Izan ere, herritar izatea ez da soilik eskubide zibilak (askatasunak) izatea, ezta eskubide politikoak soilik izatea ere (zezena publikoan parte hartzea), eskubide sozialak (ekonomikoak, kulturalak eta sozialak) izatea ere bada, guztiok komunitate bateko kide garela sentitu ahal izateko.

Gure erkidegoa, askotan, ez dago hain eguneratua ikasgelan ematen diren curriculum-edukietan, hezkuntzaren esparrukoak direnak bakarrik. Gainerako pertsonek badakite zerbait ematen dela, eta ez dakite zer eta okerrena, nire ustez, eman dadin. Horregatik, kasu batzuetan, hezkidetzaren etapa desberdinen lehen unean lan egiten jarraitu beharko genuke, batez ere kontzientzia hartzen.

Hala ere, gaur egun, uste dut eskolak mutu daudela, oro har, gizartea baino prestatuago. Beraz, hezkidetzaren bigarren etapan koka genezake: emakumeek garaturiko kultura “femeninoaren” hainbat alderdi biltzea, emakumeen jakinduria legitimatzea, maskulinitatea-feminitatearen dikotomiarekin apurtzea, tradizionalki emakumeek egindako lanari errespetua, maskulinitate hegemonikoaren sexismoarekin apurtzea, gizon eta emakumeen arteko elkar erantzukizuna sustatzea, nesken zein mutilen autonomia pertsonala, familiekin lankidetza eta nesken zein mutilen protagonismoa eremu publikoa zein etxeko-pribatuan.