Egia esan,
hasiera batean motibo pertsonalak direla medio, asko kostatu zitzaidan kurtsoko
errutinara sartzea. Eta askerako lastre hori motxila pisutsu batelez izan da
hurrengo asteetan ere. Momenturen batean ere planteatu diot nire buruari ea jarraitzeko
gai izango naizen, ea benetan prest banengoen kurtsoa nire bizitzako hainbat
faktorerekin konbinatzeko.
Eta bai, gai izan
naiz. Kostata, baina hemen nago, 22 aste geroago kurtsoa bukatzearen
nostalgiarekin.
Bai, esfortzua
izan da kurtsoaren erritmoa jarraitzea. Eta batez ere nik nahi nuen bezala
jarraitzea. Oso gauza interesgarriak
irakurri eta landu izan ditugu, eta momentu askotan gehiago sakontzeko gogoa
bai baina denbora faltarekin aurkitu naiz. Zelako frustrazioa.
Ikasi, bizitzan
zehar ikasitakoa zalantzan jarri, birplanteatu, eta berriro ere ikasi.
Bizitzako gauza
asko zalantzan jarri behar izan ditut, askotan kostata, ez da erreza
barneratutakoak zalantzan jartzea. Baina oso gustora jarraituko dut zalantzan jartzeko
guztiak zalantzan jartzen.
Prozesu honekin burura
datozten kantarik hoberena Glaukomaren Kaiola abestia da. Deskubritu nuenetik,
goiz asko hasi ditut letra horien erritmora.
Ze guapa zauden horren lotsagabe, estereotipo danak hausten.
Ze guapo zauden mundu hau aldatzen, zure rola zalantzan jartzen.
Ze guapa zauden. Ze guapo zauden.
Plazer bat
ahalduntze prozesu honetan parte hartu izana. Benetan.
Agur ordenagailu agur, zalantzetan ikusiko dugu elkar.
Besarkada mando bat denoi!
