ZAPORE GAZI-GOZOA

“Milennials” deitzen dioten generazio horren parte naiz, nerabezarora arte Internet-aren handitasuna ezagutu ez banuen ere. Gogoan dut garai hartan eskuragarri izan genuen lehen sare sozialak, “Messenger”-ak, lelotuta gintuela; Ordenagailu bidezko txat bat, duela ordu laren egondako lagunekin hitz egiteko. Eskolako lanak egin eta afaldu ostean, amari katutxo begiak jarriz eta “hamar minutu mesedez” batekin konbentzituz, txatean murgiltzen ginen.

Hamarkada bat beranduago eta “Messenger” -aren desagerpenarekin batera, sare sozial berriekin topo egiten dut, zapore gazi-gozoarekin. Alde batetik, dagoeneko ez dago “hamar minutu mesedez” erregutu beharrik hauetan pulunpatzeko, orain duten estaldura eta eskuragarritasuna dimentsio mugagabekoa baita. Hots, momentu oro gaude konektatuak: goizean goiz iratzargailuaren abisuarekin batera, begi batekin gure sareek diotenarekin esnatzen gara, eta ohera sartu aurretik ere errutina berdina. Ni neu behintzat  sare sozialen esklabu bilakatu naiz, oraindik ezagutzeke gauden errealitate honetan.

Bestalde, erabilera baliagarri eta osasuntsuago bat emango bagenizkie, eraldaketarako tresnak izan daitezkela esatea ez da gauza berria, norbanakoa ahalguztiduna sentituko ez bazen: guk kontrolatzen ditugula uste arren, ziur nago alderantziz dela. Hori dela eta saren erabilera egokia zein den eta hauekin lor ditzakegun aukeretan lanketa egitea ezin besteko ikusten dut.

Edozein modutara ere eta tonu dramatiko hau alde batera utziz, sare sozialei esker Cabo Verden, Filipinasen, Guatemalan, Jordanian edo munduko beste guneetan gertatzen denaren berri izan dezakegu, horrek jendarte moduan batzen gaituelarik.

Ideiak zabaltzeko aukera ere eskaintzen dute biral eginez,  hondar ale batetik, itsasoa sortu arte. Begirada honekin ikusten dut hezkidetzaren presentzia sareetan : informazioa hedatzea jakitunago egiteko, errealitate berriak ezagutzeko, betaurreko moreak janzteko eta aniztasunaren boterea zabaltzeko.

Laburbilduz, sare sozialak bai baina buruarekin erabiliz.