2018/01/29

UTOPIAK BORONDATEAREKIN ETA BALIABIDEEKIN ERREALITATE BIHURTZEN DIRA!

Aste honetako edukiak irakurri ostean, esan beharrean nago nire barnean etsipena piztu dela. “Eredu hezkidetzailea, gaur egun utopia bat da…”[1] esaldia hain modu argian irakurtzeak ez dio zalantzari leku asko uzten. Azken finean, ‘utopia’ hitza erabiltzen dugu lortu nahi duguna, hau da, irudikatzen duguna, amets bat edo ia ezinezkoa denean. Eta egia esan, bilatzen dugun hezkidetza-eredua nola gauzatuko litzatekeen aztertzen jarrita eta gure gizartea gaur egun nola dagoen ikusita, utopiak kimera itsura hartzen du:
  • “...gizartea pertsona guztien autoritatean oinarrituko da, guztiek elkar onartu, errespetatu eta baloratu egingo dutela”[2]
  • “…beharrezkoa da genero-estereotipoak bertan behera uztea eta gizonezkoek emakumezkoekiko duten nagusitasuna deuseztatzea”[3]
  •  “Pertsona bakoitzak beste gizarte-mota bat eraikitzeko konpromisoa hartu eta horren alde lan eginez gero…”[4]
  • “Gizarte mota berriaren helburua, bestalde, ez da izango elementuak menperatzea, lurreko gizaki guztien hazkundea eta garapena lortzea baizik, eta bertan finkatuko diren harremanen ondorioz, guztiok elkar aberastuko dugu eta harmonia eta zoriontausna izango dira nagusi”[5]
Etsipena diot, jokoan dagoena oso larria delako: Gordin esanda, biztanleriaren erdiak beste erdia erailtzen du eta honi konponbidea ipintzeko presa ikaragarria daukagu (2017an Espainiar Estatuan gutxienez 48 emakume hil ziren genero indarkeria dela eta Espainiako Gobernuaren kopuruek diotenaren arabera[6]). Emakumeon aurkako erailketak, hezkuntza sistema hezkidetzailera iritsi aurretik amaituko direla pentsatuz lasaitzen dut nire burua eta neurriek gainera beste nonbaitetik etorri behar dutela errepikatzen dut mantra bat bezala, baina horretarako garrantzitsua da ere hezkidetzaren mailan aurrerapausoak ematea. Azken finean, hezkidetza eredu utopiko hori, erailketa, diskriminazio, tratu txar, inposaketa eta errespetu ezaren aurkako muturra litzateke. Horrelako zerbait…

Bide honetan zergatik den hain zaila aurrerapausoak eman eta curriculuma eta baliabide didaktikoak hezkidetzaileak izatea? Hamaika arrazoi egongo dira ziur, baina nik interes falta ikaragarria ikusten dut. Azken finean, apustua politikariek eta boterea duten pertsonek egin behar dute (erabaki – neurri – baliabide kontu bat besterik ez da) eta jakina da postu horietan gizonezkoak direla nagusi. Gizarte patriarkal honetan beraiek dira pribilejiodunak, egoerak buelta ematen badu onura horietako batzuk behintzat galdu egingo dituzte eta hau ez du inork atsegin.

Hezkidetzan oinarrituriko begirada sustatzeko estrategiak, lehenik eta behin, kontzientziazio eta formazioaren bidetik joan behar duela pentsatzen dut. Harrigarria da, baina biztanleriak orokorrean berdintasun egoera batean bizi garenaren pertzepzioa dauka oraindik, beraz, lan ikaragarria dago egiteko! Hamaika kanpaina sortu behar dira, komunikabideak inplikatu eta jendartearen kontzientzia astintzeko. Aurreko paragrafoan aipatutako berdina errepikatuko dut, barkatuko didazue, baina honetarako ere Gobernuak erabaki irmo eta sendo bat hartu behar du.

Guk Hezkidetzan Esku Hartzen bezalako ikastaro osagarriak egiten jardungo dugu eta baita gure ingurua astintzen ere, baina eraginak oso mugatua izaten jarraituko du. Badirudi post hau hasi dudan etsipen sentimenduarekin amaituko dudala, baina helburua lortzeko behar diren baliabideak eta neurriak ipiniko baziren, arazoak, neurri handi batean behintzat, epe ertain batean konpontzera egingo luke.

Iazko ikastarokideen ekarpenetatik Anerena aukeratuko nuke, oso modu labur eta argian curriculuma eta baliabide didaktikoak hezkidetzeko klabeak ematen dituelako: “Moldatu, ordezkatu eta sortu”
    





[1] Hezkidetzan Esku Hartzen ikastaro osagarria (EHU) II blokea 5. astea, “Curriculum eta baliabide didaktikoak” irakurgaia 5. orrian.
[2] Ibidem, 8. orr.
[3] Ibidem
[4] Ibidem
[5] Ibidem
IDAZLEA:
ETIKETAK ,

iruzkinik ez:

Argitaratu iruzkina

Harpidetu honetara: Argitaratu iruzkinak (Atom)