parte hartzen jakiten, parte hartu ahal izaten eta parte hartu nahi izaten.
Duela 8, 10 urte, nire ahotsa zenbait gunetan entzunarazteko gai izango nintzela
Duela 8, 10 urte, nire ahotsa zenbait gunetan entzunarazteko gai izango nintzela
esaten badidate, egia ez zela esango nukeen.
Militantzia aktiboagoa izan dudan urte hauetan, espazio atseginetan, ez
mistoetan, non pertsona bakoitzaren beharrak eta interesak baloratzen diren,
txandak zaintzen diren, ahots guztiak entzuten eta kontuan hartzen diren...,
pixkanaka beldur asko gainditzeko gai izan naiz, foro askotan parte hartzeko
orduan blokeatu egiten ninduten beldurrak.
Egia esan, bide pertsonal horrek ere ikusarazi dit espazio ez mistoetan
emakumeok askoz ere zailagoa dugula gure ahotsa entzunaraztea.
Aste honetan, kide naizen taldeetako batean online egindako bilera batean, parte
hartzen genuen jendearen esku-hartzearen denborak neurtu nuen, eta argi eta
garbi, gutxiengoan egon arren, gizonen ahotsak gureak baino gehiago entzun
ziren. Harik eta, adeitasunez, eztabaidan parte hartzeko aukerarik izan ez zuen
jendea (emakumeak) zegoela gogoratu behar izan nuen arte.
Nerea Pérez de las Herasek esaten duen moduan, patriarkatuak gure ahotsa
lapurtzeari utz dezala.
Parte-hartze parekidea lortzeko ikasgelan zer egin dezakedan hausnartzean, oso
interesgarria iruditu zait “Partaidetza, gurekin bada, izango da” dokumentua, eta
irakurtzean duela urte asko hitz egitera etorri zitzaizkigun sistema bat etorri
zitzaidan burura. Golden Five zuen izena. Hezitzaileak 5 ikaslerengan jartzen du
arreta aldian-aldian, denbora-tarte batean; hartara, behatu egiten ditu, baina
protagonismoa ere ematen die. Uste dut metodo honek taldeko inor oharkabean ez
uzten laguntzen digula.
Amaitzeko, Leire Garroren post-a gomendatzen dizuet oraingoan, parte-hartze
parekidearen munduan murgiltzen jarraitzeko material piloa eskaintzen baitigu.
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina