2016/02/11

ANIZTASUN SEXUALARI LOTURIKO HARREMAN GEOGRAFIA



Eskolak egiten dituen gauzen artean “harremanen geografia bat sortzea” da Raquel Lucas Platerok aipatzen duena. Gustatu zait kontzeptua azaltzeko modua, ALMUDENA GRANDES-en “Atlas de la Geografía Humana” ekarri didalako burura, lau emakume beraien geografia propioaren bila, beraien buruari arreta jarriz atlas pertsonala marrazteko beharrean dauden lau historia ederrak.



Ez da hain ederra, berriz, eskolak markatzen duen atlasa, are gehiago eskola ez delako definitu gabeko izaki birtual bat baizik eta guk guztion artean egiten dugun nukleo bizi bat, nondik esanahi oso ezberdinetako izpiak hedatzen ditugun eraikinaren antolaketara, curriculumeko edukien aukeraketara, ikasleei zuzentzen diegun mezuetara, neska edo mutilekin erabiltzen dugun hizkuntza sexista edo hezkidetzailera eta abar luze bat.  
Eta horrela, txiki txikitatik, familian eta gertuko jendartearen inguruan jasotako ideologia binarioaren ezarpena gutxi balitz bezala, guk, hezitzaileok, eskola eremuak erabiltzen ditugu genitalak, sexu biologikoa eta sexu orientazioarekin pakete itxi bat eratu eta eguneroko bizitzan, bidean indarra galtzeko arriskua saihestu nahian edo, ondo dosifikatutako tantetan irentsi arazteko bai neskatilei bai mutikoei.

Identitate sexualaren aniztasuna Aingeru Mayorrek proposatzen duen bizitzako continuun gisa ikusten lagundu ordez, Bilgune Feministak planteatzen duen “Sexu ona” (koitoari lotutako harreman heterosexuala) eta “Sexu txarra” (sexualitate ugalkorra izatetik at gelditzen dena) apelatiboa daramaten praktika sexualen artean dagoen sailkapen hierarkikoa indartzen dugularik. 






Josebe Iturrioz-ek komentatzen du Erdi Aroan sexu bakarra zegoela, … baita beranduago ere! Ozta-ozta mende bat Freud-ek esaten zuela emakumeek zakilaren inbidia zutela, edo garai hartako sendagile askok defendatzen zutela ugalketa bermatzekoaz aparte emakume idealak ez lukeela  sexurik izan behar. 


Amaia Alvarez Uriak dio sexualitateari buruzko diskurtsoek dogmak sortu dituztela, beti eskema binario baten barruan: dikotomia anatomikoak (arra/emea), genero-dikotomia (gizon/emakume) eta genero-estereotipoak (maskulinoa/femeninoa).

Errealitate mugatzaile honetan, pertsona bati “ezarri” zaion sexu anatomikoa ez datorrenean bat berak sentitzen duenaz, arazoa sortzen da, sexu-banaketa bitarrak ez duelako islatzen jendartean dagoen aniztasuna. Gainera, indarrean dagoen dikotomiak sortu arren arazoa, eskema horren barruan sartzen ez den pertsonari leporatzen zaio sarri.
Hiru baldin badira ere sexu-orientazioaren arabera aipatzen diren taldeak, hau da,
  • Homosexuala: sexu bereko pertsonekiko desira afektibo-sexuala duena.
  • Heterosexuala: beste sexukoa den pertsonekiko desira duena.
  • Bisexuala: sexu bereko zein beste sexuarekiko desira duena.
Sailkapenak sailkapen, eta multzokatzeak dituen arriskuei erne so eginez, errealitateak beste kategoria batzuk ere agerian uzten ditu: Asexuala, Heteromalgua, Homomalgua,  Pansexuala/Omnisexuala, Demisexuala, … Benetan dira beharrezkoak etiketak?





Panorama honen aurrean, hezitzaile eta hezkidetzaile bezala gure erronka nagusiena ikasle guztiek askatasunean jokatzeko aukera izan dezaten giroa eraikitzea dela uste dut, nork bere burua sentitzen duen identitatez azal dezan. Familien aniztasuna onartuz, zer esanik ez, gure hizkuntzatik, adibidez, “aita” eta “ama” baldintzapean egiten diren planteamenduak baztertuz eta familia eredu anitzak agertzen normaltasun osoz ikasleen aurrean. 

Jendarteak bere barnean daraman aniztasuna agerian uzteko konpromisoa hartu beharko genuke, ikusten ez dena ezin delako onartu. Aniztasuna aspektu guztietan, baita oraindik “tabua” dirudien identitate sexualei dagokien aniztasuna, noski.



“Sexua bizitzeko moduan askeak garenaren ideia dago, baina, askatasuna zer den eta ze puntutaraino gure praktikak ez dauden sexualitate eredu normatiboaz baldintzatuta gure buruei galdetu beharko genieke” (Bilgune Feminista, Sexualitatearen eztabaidan, 10. orrialdea)


iruzkinik ez:

Argitaratu iruzkina