Eskolak egiten dituen gauzen artean “harremanen
geografia bat sortzea” da Raquel Lucas Platerok aipatzen duena. Gustatu zait
kontzeptua azaltzeko modua, ALMUDENA GRANDES-en “Atlas de la Geografía Humana”
ekarri didalako burura, lau emakume beraien geografia propioaren bila, beraien
buruari arreta jarriz atlas pertsonala marrazteko beharrean dauden lau historia
ederrak.
Ez da hain
ederra, berriz, eskolak markatzen duen atlasa, are gehiago eskola ez delako definitu
gabeko izaki birtual bat baizik eta guk guztion artean egiten dugun nukleo bizi
bat, nondik esanahi oso ezberdinetako izpiak hedatzen ditugun eraikinaren
antolaketara, curriculumeko edukien aukeraketara, ikasleei zuzentzen diegun
mezuetara, neska edo mutilekin erabiltzen dugun hizkuntza sexista edo
hezkidetzailera eta abar luze bat. 
Eta horrela,
txiki txikitatik, familian eta gertuko jendartearen inguruan jasotako ideologia
binarioaren ezarpena gutxi balitz bezala, guk, hezitzaileok, eskola eremuak
erabiltzen ditugu genitalak, sexu biologikoa eta sexu orientazioarekin pakete
itxi bat eratu eta eguneroko bizitzan, bidean indarra galtzeko arriskua
saihestu nahian edo, ondo dosifikatutako tantetan irentsi arazteko bai
neskatilei bai mutikoei. 
Identitate
sexualaren aniztasuna Aingeru Mayorrek proposatzen duen bizitzako continuun gisa ikusten lagundu ordez, Bilgune
Feministak planteatzen duen “Sexu ona”
(koitoari lotutako harreman heterosexuala) eta “Sexu txarra” (sexualitate ugalkorra izatetik at gelditzen dena) apelatiboa
daramaten praktika sexualen artean dagoen sailkapen hierarkikoa indartzen
dugularik. 
Josebe
Iturrioz-ek komentatzen du Erdi Aroan sexu bakarra zegoela, … baita beranduago
ere! Ozta-ozta mende bat Freud-ek esaten zuela emakumeek zakilaren inbidia
zutela, edo garai hartako sendagile askok defendatzen zutela ugalketa
bermatzekoaz aparte emakume idealak
ez lukeela sexurik izan behar.
Amaia Alvarez Uriak dio sexualitateari buruzko diskurtsoek dogmak sortu dituztela, beti eskema
binario baten barruan: dikotomia anatomikoak (arra/emea), genero-dikotomia
(gizon/emakume) eta genero-estereotipoak
(maskulinoa/femeninoa).
Errealitate mugatzaile honetan, pertsona bati “ezarri”
zaion sexu anatomikoa ez datorrenean bat berak sentitzen duenaz, arazoa sortzen
da, sexu-banaketa bitarrak ez duelako islatzen jendartean dagoen aniztasuna. Gainera,
indarrean dagoen dikotomiak sortu arren arazoa, eskema horren barruan sartzen
ez den pertsonari leporatzen zaio sarri.
Hiru baldin badira ere sexu-orientazioaren
arabera aipatzen diren taldeak, hau da,
- Homosexuala: sexu bereko pertsonekiko desira afektibo-sexuala duena.
- Heterosexuala: beste sexukoa den pertsonekiko desira duena.
- Bisexuala: sexu bereko zein beste sexuarekiko desira duena.
Sailkapenak sailkapen, eta multzokatzeak dituen
arriskuei erne so eginez, errealitateak beste kategoria batzuk ere agerian
uzten ditu: Asexuala, Heteromalgua, Homomalgua, Pansexuala/Omnisexuala,
Demisexuala, … Benetan dira beharrezkoak etiketak?
Panorama
honen aurrean, hezitzaile eta hezkidetzaile bezala gure erronka nagusiena ikasle
guztiek askatasunean jokatzeko aukera izan dezaten giroa eraikitzea dela uste
dut, nork bere burua sentitzen duen identitatez azal dezan. Familien aniztasuna
onartuz, zer esanik ez, gure hizkuntzatik, adibidez, “aita” eta “ama”
baldintzapean egiten diren planteamenduak baztertuz eta familia eredu anitzak
agertzen normaltasun osoz ikasleen aurrean. Jendarteak bere barnean daraman aniztasuna agerian uzteko konpromisoa hartu beharko genuke, ikusten ez dena ezin delako onartu. Aniztasuna aspektu guztietan, baita oraindik “tabua” dirudien identitate sexualei dagokien aniztasuna, noski.
“Sexua bizitzeko moduan askeak
garenaren ideia dago, baina, askatasuna zer den eta ze puntutaraino gure
praktikak ez dauden sexualitate eredu normatiboaz baldintzatuta gure buruei
galdetu beharko genieke” (Bilgune Feminista, Sexualitatearen eztabaidan, 10. orrialdea)
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina